Een club groeit, maar toch ook niet.
Voor supporters is er iets dat altijd en immer hetzelfde blijft. Liefde voor kleuren. Naam. Traditie…
Liefde voor spelers met een hart. Voor de club, het spel… spelers waar er te weinig van zijn.
Jelle kwam in aanraking met Bölöni. De trainer die ons veel gaf, maar tegelijkertijd ook ontnam.
Waar Jelle voor staat, dat onbreekt Bölöni. Durven. Lef. Over mijn lijk. Ik – wij – zijn beter.
Niet rekenen. Fuck hala Madrid. Den Bosuil is heilige grond, hier telt een rekenmachine niet. Wie hier komt moet er aan geloven.
Het enige gemis afgelopen twee seizoenen. De Bosuil bleek meermaals het inneembare fort.
Godverdomme Jelle, ik ga u missen. Voorop in elke strijd, een leider, de lijm tussen spelers en een trainer die de citroen misschien uitkneep.
Lukt dat nog een derde seizoen? Wie vertrekt er in zijn zog? Wil er nog spartaans verder?
Wordt het derde seizoen het moeilijkste?
Een club groeit. Maar misschien ook niet.
Vandaag staan we stil. Bij rekenvoetbal, betonnen muren en verdrijven we datgene dat Antwerpen typeert. Dé speler die ons, de supporter het meest belichaamt
Jelle merci.
Ik hoop je alsnog te zien.
Sven Naessens 