Er is wel wat te doen rond (zinloos) jongerengeweld. Terecht natuurlijk. Het is een maatschappelijk probleem dat aandacht verdient en door iedereen, altijd, als onaanvaardbaar moet worden bestempeld. In een van de reacties op Facebook werd de visie van Connor Rousseau gedeeld. Ik beloofde om daar op te reageren, dus bij deze.
Alles begint natuurlijk bij het wereldbeeld dat je voor ogen hebt. Geloof je in collectiviteit en solidariteit, dan prefereer je linkse keuzes. Ben je voor individualiteit en het recht van de sterkste, dan maak je rechtse keuzes.
Daar gaat de opvoeding vaak fout. Veel meer dan een probleem van afkomst is dit een sociaal- economisch probleem. Van armoede en gelijke kansen.
Opvoeding begint thuis, daar is iedereen het over eens. Waar de meningen zullen verschillen is wie nu het grootste deel verantwoordelijkheid neemt over die opvoeding. Vorige week nog werden huisvrouwen weggezet als de nieuwe profiteurs, dit terwijl er een schrijnend tekort is aan kinderopvang. Ook Rousseau liet van zich horen. “Iedereen die kan werken, moet zijn deel doen”, liet hij verstaan. Dat is een rechtste kronkel. De staat betaalt, sommige en zeker niet alle, huisvrouwen. Dat is links sociaal. Als die huisvrouwen echter moeten gaan werken, dan moet men de kinderen naar een opvang sturen en ervoor betalen. Dan is dat rechtse sociaal-economie. We investeren niet langer in opvoeding als samenleving, we privatiseren dat. De ene uitspraak staat dus ietwat haaks op de ander. Immers als je kind naar de opvang gaat, dan werken daar mensen mee aan de opvoeding. Hetzelfde geldt voor onderwijs, een ander probleem in Vlaanderen.
De vraag is dus welk sociaal-economisch recept wil je aanbieden aan de burgers.
Als jongeren opgroeien in een omgeving van taalarmoede en werkloosheid, moet de overheid ingrijpen.
Het mantra van de taalarmoede zit zo diep dat mensen niet langer nadenken over die uitspraak. Mensen die elk jaar op reis gaan en zich vervolgens dagenlang behelpen met wat basiswoordjes, handgebaren en enkele papiertjes. Taal wordt belangrijker naarmate wat je moet doen specifieker wordt. Maar om de dagelijkse poespas te overleven, is dat van ondergeschikt belang.
Wat dat stuk werkloosheid betreft, ook daar is het afhankelijk van welk sociaal-economisch recept je wil aanbieden.
Zo wil Vooruit af van collectieve arbeidsonderhandelingen. Het collectieve inruilen voor het individuele. Men belooft ook meer nettoloon, wat men daarbij verzwijgt zijn de gevolgen. Het is wachten op het Amerika aan de Noordzee. Bedrijven kregen een lastenverlaging en krijgen al jarenlang allerlei subsidies waar nul incentives aan vasthangen. Ik was ooit getuige van een subsidie van 1 miljoen euro ter ondersteuning van opleidingen. Toen gevraagd werd welke extra opleidingen men ging voorzien was het antwoord dat dit geen voorwaarde was en men dat ging gebruiken om de reeds bestaande opleidingen te financieren. Winstmaximalisatie heet zoiets. Burgers en bedrijven minder belastingen laten betalen klinkt allemaal mooi, en is sociaal-economisch rechts. Je zal zelf moeten betalen voor allerlei zaken. Wie veel geld heeft zal zich meer en beter kunnen veroorloven. Hoezo gelijke kansen?
Daar komt de cruciale factor van kinderopvang op de voorgrond. Van jongs af aan leren omgaan met andere kinderen, Nederlands leren en gezond eten… Geeft meer kansen op een diploma en op een goede job. Zo kunnen ze zichzelf opwerken. Uit armoede geraken. En iets maken van het leven.
En dat alles wordt nog eens extra in de verf gezet in een paragraaf waaruit bovenstaand citaat komt. Thuis kan men niets, of te weinig leren. Men moet de kinderen elders naartoe brengen zodat men hen dat daar wél kan leren. Zo kunnen huismoeders gaan werken. Diezelfde huismoeders die hun kinderen niet gezond kunnen leren eten.
Het stuk over armoede kan ook tellen. Armoede is je eigen schuld. Een diploma staat garant op een goede job en een weg uit de armoede. Weet je wat vroeger goede jobs waren? Verplegend personeel. Onderwijzend personeel. Zij die een dienst verleenden aan de samenleving. Weet je wat tegenwoordig goede jobs zijn? Onderbetaalde jobs met hyper flexibiliteit. Veel weg dus van huis. Veel opvang betalen. Zelf minder kunnen investeren in opvoeding.
Dat laatste zinnetje is ietwat typerend voor de huidige politici, die zichzelf ontslagen van elke verantwoordelijkheid. Iets maken van het leven, dat ligt immers bij jezelf.
Een moeilijke thuissituatie mag geen excuus zijn voor crapuleus gedrag.
Het zinloos geweld is te veroordelen. Als je echter thuis alle dagen slaag krijgt en opgroeit met het idee dat dat wel ok is, dan is dat niet langer een excuus maar gewoon een realiteit. Een moeilijke thuissituatie wegzetten als een excuus, daar draait mijn maag van om.
Vervolgens gaat het over straffen. Het gaat er natuurlijk in als zoete koek. Wat velen echter vergeten is dat voorkomen nog steeds beter is dan genezen. Voorkomen dat is wat ik verwacht van beleidsmakers.
In de voorlaatste paragraaf schiet hij vervolgens, terecht, op dingen die mislopen ten gevolge van andere partijen. Alleen, en dat stoort mij mateloos, verbloemt hij in zijn oplossingen de realiteit dat, een deel, van zijn recepten voort komen uit dezelfde sociaal-economische boekjes.
Het zijn met andere woorden dezelfde recepten die hebben geleid tot deze problematiek. Het verleden bewees dat collectiviteit werkte. Een sociaal netwerk met straathoekwerkers deed hun deel in de opvoeding. Dat werd allemaal afgebouwd en als samenleving betalen we nu de rekening.
Het recht van de sterkste geldt terug op straat. In groepjes of alleen. Wie sterkt is, vindt dat er veel mag. En handelt daar ook naar. Individualisme dus.
En dat lees ik teveel in zijn twee oplossingen. Dat niet hij, als verkozen politieker, verantwoordelijk is. Maar jij.
Bron
Sven Naessens 
Ik deel uw mening.
LikeLike