Dertien. Zo oud was ik toen ik vanop de eerste rij, dank u Freddy, Queen zag optreden. Op hun album “The works” stonden drie nummers met een boodschap die mij direct aanspraken.
1. I Want to break free
2. Is this the world we created
3. Radio Ga Ga
Een man in vrouwenkleding, opkomend voor zelfrecht, ook toen al controversieel. Een blik op wereld armoede en de Westerse verantwoordelijkheid daarin en de opkomst van de tv ten koste van de radio.
Nadien volgden nog vele andere optredens van bands die songs produceerden met een boodschap.
– The Cure: One Hundred Years
– U2: Bullet the blue sky
– Peter Gabriel: Biko
– UB40: if it happens again
– Depeche mode: People are people
– The Dire Straits: Industrial disease
– Kraftwerk: The robots
Het hield gewoon niet op.
Zelfs de kwelende Madonna deed in Rotterdam haar duit in het zakje. Het was in 1990 de tweede maal dat ik haar zag. Ze opende die tournee steevast met “Express yourself” en “Like a prayer” kon natuurlijk niet ontbreken. Zo noemde de Paus het “een van de meest satanische shows in de geschiedenis van de mensheid”.
Nu ja, ik heb veel straffere dingen gezien. Hoe minder commercieel, hoe meer vrijheid.
Toen tenminste.
Bon, 1984 dus. Mijn muziek pallet werd ruimer. Na de sixties platenkas van mijn ouders geplunderd te hebben, vinyl gevuld met politieke boodschappen, zogen de eighties mij naar verschillende genres.
Ik leerde de new Wave kennen: XTC met “Dear God”. EBM met Front 242 : “We who are opressed”, en punk waar The Exploited liet weten dat “when you are looking for a job, they treat you like shit”.
En wie vloog er niet al pogoend richting “A holiday in Combodja” met de Dead Kennedys?
Het was de logica zelve dat de volgende stap richting festivalitis zou gaan. Op de agenda: Pukkelpop en Rock Torhout.
De Torhout affiche van ’85 blijft geweldig. De eerste keer Pukkelpop in Kiewit ook. Sindsdien heb ik geen enkele Pukkelpop meer gemist. Van Werchter nam ik jaren geleden afscheid.
Duizend-en-een herinneringen heeft me dat al gegeven, met evenveel statements. Het is altijd inherent geweest aan minder of niet commerciële muziekstijlen.
De Pukkelpop affiche in ’93 leek wel 1 groot statement.
Iggy Pop / Front 242 / Porno For Pyros / Rage Against The Machine / Primus / Smashing Pumpkins / The Breeders / Butthole Surfers / Ned’s Atomic Dustbin / The God Machine / Gary Clail / Stone Temple Pilots / Consolidated / Noir Desir / Adorable / The Goats / Tool
Ik moet altijd lachen als ik rechtse vrienden uit hun dak zie gaan bij “Killing in the name” van RATM. Dan sta je daar mee te brullen tegen alles waarvoor je eigenlijk staat.
Ondertussen zijn we 2023. Ik pik nog steeds concerten mee. Veelal hebben zangers en bands nog steeds een boodschap. Tijdens hun concerten en op festivals.
Volgend jaar stap ik dus mijn 40ste jaar muziek binnen. En ergens diep van binnen hoop ik er nog 40 jaar te mogen bijdoen en verwacht ik op mijn 93ste nog steeds statements op podia in concertzalen en op festivals.
Want sommige dingen blijven hetzelfde, al is het dat the times they are changing.
Mijn toppers van PKP2023
- Sophie Straat
- Psychounaut
- Black Leather Jacket
- Identified patient
- Turnstile
- Amyl and the sniffers
- Compact Disk Dummies
- High Vis
- Priceduifkes
- Osees
En de ontdekking voor mij was Julie.
Sven Naessens 